19 Mart’tan bu yana sosyal medya altın çağını yaşıyor. Analizler, öngörüler, geçmişten ders gibi paylaşımlar.

İçlerinden biri, beni de geçmişe götürdü: İdam kararından sonra Deniz Gezmiş’in kendi sesinden tepkisi. Özetle “Ölümden korkmuyoruz. Biz hayatımızı bu ülkeye adadık” diyordu.

Sonraki yıllarda idam günü tanıklıklarıyla, bu sözlerin nasıl doğrulandığını öğrendik. Üç fidan ayakları titremeden ölüme gitmişlerdi. Üstelik ahirete, şehit olacakları için ödüllendirileceklerine inanmadan.

Bunları övmekten çok anlamaya çalışarak yazıyorum. Bu “aşkınlık” nasıl bir -duygu değil de- zihnin ürünü çözmeye çalışıyorum.

O en uç yerde değil elbette, ama bugün gençler aynı dirençle meydanlarda. “Abileri” diyebileceğim Barışlar, Timur Soykan, Murat Ağırel gibi gazeteciler de geçmişin değerlerini geleceğe taşıyan isimlerle önlerinde.

Sadece son günlerde yine / yeniden yaşananlar değil, Nuray Mert’in “veda yazısı” için bütün bu girizgah!

Gençler tanımadı onu. Kumpas döneminde, Erdoğan’ın rejim değişikliği sürecinde bizler çok iyi tanıdık,

Liberal sistem, inanç özgürlüğü falan derken bir hayli sivrilmişti. Ahmet Hakan ile dozu yüksek arkadaşlığı da bir hayli dikkat çekmişti.

Sonra devir değişti. Çok ciddi sağlık sorunları nedeniyle -geçmiş olsun- ortalarda görünmedi. Derken geçenlerde Medyascope’ta bir yazısı.. Bir VEDA YAZISI yayınlandı:

“Yurt dışında yaşama özlemi duyanlara şaşarım. İmkân olduğu halde, hiç yurtdışında yaşamayı düşünmedim. Ona da pişman değilim. Sadece, kendi adıma da ülkem adına da artık korkuyorum. Kendi adıma, soluğu cezaevinde alırsam kedilerime kim bakar diye korkuyorum. ‘Torun’ saydığım, yeğenimin küçük kızından ayrı kalırım diye korkuyorum. Geçirdiğim ölümcül hastalığın izleri, sağlık durumum, yaşım itibarıyla tahammülüm, mecalim bitmek üzere diye korkuyorum. Ülkem adına, bir karanlık tünelde nereye gittiğimiz meçhul hale geldiği için korkuyorum. O küçük kız için korkuyorum. Gocunulacak yanı yok, insan korkan bir varlıktır.

Bu “SKANDALIN BELGESİ “ gibi, Gökhan Günaydın’ın dün gecenin bir vakti paylaştıklarını da kayda geçirelim. Tarihe emanet edelim:

“Adalet terazisini tutan gözü bağlı kadının utancından yerin dibine girdiği günlerdeyiz..

11 Nisan 2025’te Büyükçekmece Adliyesi’nde görülecek davanın bir gün öncesinde;

Yani 10 Nisan 2025 tarihinde,

İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı Örgütlü Suçlar Soruşturma Bürosu, Büyükçekmece 10. Asliye Ceza Mahkemesi’ne yazı yazarak, dava dosyasını, “incelendikten sonra iade edilmek üzere fiziki olarak” talep ediyor,

Büyükçekmece 10. Asliye Ceza Mahkeme’si, aynı gün, yani duruşmadan bir gün önce, 10 Nisan 2025 tarihinde yazdığı cevapla, “dava dosyası ASLI nı, incelenmek üzere müzekkere ekinde” Cumhuriyet Başsavcılığı’na gönderiyor.

Şahane değil mi?

Böylece Mahkeme elinde yarın (11 Nisan günü) yargılama yapacak dosya kalmamış oluyor.

Bu kadarı ilkel Roma Hukuku döneminde bile görülmemiştir..

Bu durum, çalınan minareye uydurulacak bir kılıf bile değildir, olamaz.

Peki ne olmuştu sözü edilen mahkemede bugüne kadar?

Ekrem İmamoğlu’nun Beylikdüzü Belediye Başkanı iken 2015 yılında yapılan 250 bin TL’lik Kültür işleri ihalesine ilişkin,

2020 yılında Danıştay’ın soruşturma izni vermemesine rağmen,

2022 yılında iddianame düzenlenmiş ve yargılama başlamıştı.

Bu kapsamda, “kamu zararı olmadığı ve Ekrem Başkan’ın ihale sürecine dahil olmadığı” yolunda iki bilirkişi raporunun alınmasından sonra,

Savcı 2 Ekim 2024 tarihli duruşmada hazır olmadığı gerekçesiyle mütalaa vermemiş,

20 Kasım 2024 tarihli duruşmada rapor almış,

8 Ocak 2025 tarihli duruşmada ise başka bir dosyayı incelemek için süre istemişti.

Hakim, son kez olmak üzere, 3 aydan fazla bir süre sonrasına, 11 Nisan 2025 gününe, mütalaasını hazırlamak üzere duruşma tarihi vermişti.

Artık elde dosya yok.

Dolayısıyla, “Ekrem İmamoğlu hakkında dosya yoksunluğu nedeniyle fiilen BERAAT kararı verilememesi” durumu tesis edilmiş halde..

Söylenebilecek bir tek söz var: Yazıklar olsun.

Yarın bir mahkeme kurulacak.

Hepimiz orada olacağız.

Elinden dosyası savcılık tarafından alınmış bir mahkeme.

Biz o mahkemeden bir karar bekleyeceğiz.

Mesele Ekrem İmamoğlu ile sınırlı değil.

Türkiye Cumhuriyeti yargısını ve mahkemelerini bu duruma düşürmeye kimsenin hakkı yok!!!”

Evet! Vera belki hala Silivri Cezaevi’ni babası Tayfun Kahraman’ın “işyeri” zannediyor.

Ama büyüyecek.

Zira, biliyoruz: Zaman ve tarih böyle akar.. Çocuklar büyür. Bayraklarıyla şarkılarıyla kendi tarihini yazar. Kötüleri ve korkarak kötülerin değirmenine su taşıyanları unutmaya bırakır!

Kaynak: Halk TV