İPA Başkanı Buğra Gökçe, cezaevinden yazdığı “İçeriden-Dışarıya Notlar”da, avlusundaki serçelerle kurduğu bağı anlattı. Kuşlara ekmeğini bölüştüğünü, onların da her sabah pencere önüne yemyeşil başaklar bırakarak teşekkür ettiklerini yazdı. Gökçe: “O kuşlar beni gökyüzüne bağlıyor, sevdiklerimden nefes getiriyor” dedi.

İstanbul Planlama Ajansı (İPA) Başkanı Doç. Dr. Buğra Gökçe, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik yürütülen soruşturma kapsamında tutuklu bulunduğu cezaevinden kaleme aldığı “İçeriden-Dışarıya Notlar” başlıklı yazısıyla iç dünyasını ve küçük avlusundaki kuşlarla kurduğu bağı paylaştı.

Gökçe, duygusal anlatımı ve sade diliyle dikkat çekti.

Cezaevindeki 22 metrekarelik avlusunu ve gökyüzünü anlatan Gökçe, kuşlarla kurduğu bağa dair şunları söyledi:

Beni gökyüzüne tel örgüler arasından bağlayan 22 metrekare gökyüzümle avlumun arasında iki ayrı kuş yuvam var. Birisi geçen yıldan kalmıştı. Mart sonu Nisan başı sahibi geri geldi. Adeta benle beraber.. İkincisi tam karşısına ben geldikten 10 gün sonra yapıldı. Sarı ve özenle seçilmiş otlar, sazlar ile ince bir işçilikle biri büyük diğeri (yeni) daha küçük iki yuva.

Bu kuş yuvalarından birinin geçen yıldan kaldığını, diğerinin ise kendisi geldikten kısa süre sonra yapıldığını belirten Gökçe, kuşların sabahları özenle ötüşünü anlattı:

“Sabahları öyle yoğun ve öyle güzel şakıyorlar ki…”

“4 kuşum var desem yanlış olmaz” diyen Gökçe, iki çift serçeyle kurduğu günlük ilişkiyi şu sözlerle tarif etti:

“Ekmeğimi bölüşüyorum kendileri ile. Gelen ekmekten ufalayıp avlu karşısındaki pencerenin denizliğine koyuyorum.”

Gökce‘nin bu dostluğu sadece yem paylaşımıyla sınırlı değilmiş…

Gökçe, kuşların onu gördüğünde verdiği tepkiyi şöyle anlattı:

“Beni görür, hissederlerse ben zuladaysam hiç oraya yanaşmıyorlar. Ben içeride çalışıyorsam hızla gelip alıyorlar ya da çok güvende hissediyorlarsa yiyorlar. “

Zamanla kuşların Gökçe’ye “laf atmaya” başladığını söyleyen İPA Başkanı, son günlerde yaşadığı bir olayı da duygusal bir ifadeyle aktardı:

“2-3 gündür bana teşekkür etmeye bile başladılar. Penceremin önünden ‘yemyeşil başaklar’ topladım her gün.”

Gökce için, ilk başta bu hediyelere bir anlam yüklemese de, üçüncü gün karşılaştığı buğday başağı onun için bir sembole dönüştü:

“İlk gün bir anlam yüklemedim. İkinci gün acaba mı dedim. Ama 3. günde hemen hemen aynı yerde “buğday başağı” hem de yemyeşil bulunca dedim ki teşekkür için bana çiçek getirmişler. Hele bugün bir de başka yeşil dal getirince kendimce kanaatim netleşti! .”

Yaşananlardan çocukca bir memnuniyet duyduğunu Gökçe şu sözlerle ifade etti:

“Belki de ben böyle olmasından çocukça bir memnuniyet oluşturuyorum. Belki de o başakları erkek serçe dişisine taşıyor… “